اعتصابات و اعتراضات پرستاران ايراني در ماههاي اخير

پرستاری یکی از سخت‌ترین مشاغل دنیاست، با 36ساعت کار در هفته، 12ساعت شب‌کاری. همچنین احتمال ابتلا به انواع بیماریهای مسری، به‌خاطر سر و کار مستقیم داشتن با بیماران و حضور در محیط آلوده بیمارستان. از این‌رو پرستاری در همه جوامع، جزو مشاغلی است که شایان بیشترین احترام عمومی است. ولی در حاکمیت آخوندی، طبق معمول، برعکس همه جای دنیاست و این سختیها برای پرستاران مضاعف است.این وضعیت باعث بروز اعتصابات و اعتراضاتی از جانب این قشر زحمتکش شده است

 از جمله:

اعتصاب گسترده پرستاران

تبریز در اعتراض به پایین بودن حقوقها و وضعیت بد معیشتی. (8تیر 94)

اعتصاب پرستاران بیمارستانهای تهران و قم در اعتراض به اجرای «طرح مبتنی بر عملکرد». آنها اعلام کردند، طرح پرداخت «مبتنی بر عملکرد» اساساً برای خوردن حق و حقوق پرستاران تنظیم شده است. (16خرداد94) 

یکی از پرستاران معترض می‌گوید: «از یک پرستار می‌خواهند به‌اندازه سه نفر کار بکشند. بعد این پرستار بدبخت هم آن‌قدر کار می‌کند که از خستگی وقت نمی‌کند از حق و حقوق خودش دفاع کند. پرستار دیگری فریاد می‌زند: «حقوق پرستاران زیر خط فقر است. اعضای نظام پرستاری دست‌نشانده وزارت و خود وزیر بهداشت هستند که علیه پرستاران و منافع آنان فعالیت می‌کنند».

در ماههای قبل نیز جامعه پرستاران در تهران و کلیه شهرهای ایران اعلام کرده بودند «از 10هزار میلیارد تومانی که برای به‌اصطلاح تحول نظام سلامت در ایران در نظر گرفته شده است، حتی یک ریال به پرستاران داده نشده». (۱۸/۳/۹۳) 

در موردی دیگر حدود۷۰۰ نفر از پرستاران بیمارستانهای دولتی و خصوصی در مقابل ساختمان نهاد ریاست‌جمهوری رژیم این شعارها را سردادند: «‌ما ۹۳ درصد هستیم»، «‌وال استریت واقعی در نظام سلامت ایران، ۵ درصد تیم درمان ۹۵ درصد درآمد را می‌برند»، «‌ما به بی‌عدالتی اعتراض داریم»، «‌بی‌توجهی مسئولان افزایش، مهاجرت پرستاران». (خبرگزاری حکومتی ایلنا ۲۳/۹/۹۳) 

در این میان طبیعی است که پرستاران میهنمان مجبور به خارج شدن از کشور می‌شوند. به‌صورتیکه روزنامه حکومتی مردم‌سالاری از قول عابد فتاحی عضو کمیسیون بهداشت رژیم نوشت: «شاخصهای پرستاری در ایران درحد کشورهای عقب‌مانده جهان است و متأسفانه به‌دلیل بی‌توجهی به قشر پرستار در طی سالهای گذشته هزاران نفر از پرستاران به ترکیه، دبی و قطر مهاجرت کرده و پناهنده شدند. (۱۹/۳/۹۴) 

در جایی دیگر حسن هاشمی وزیر بهداشت رژیم گفت: «در حال حاضر جامعه پرستاری، مشکلات زیادی دارند و انتظار دارند که برطرف شود. اما دولت در طرح تحول نظام سلامت صرفاً نگاهش متوجه مردم است نه پرسنل». (روزنامه حکومتی رسالت 26خرداد 93).

بر اساس این توجیه سخیف وزیر بهداشت آخوند روحانی، انگار که پرستاران و کادر درمانی، «مردم» نیستند. کابینه آخوند روحانی طی طرحی با عنوان پذیرش دانشجوی پرستاری قراردادی با ساعتی 5هزار تومان هزینه برای دولت، می‌خواهد بخش عمده‌ای از پرستاران با سابقه و استخدامی را از بیمارستانها اخراج کند و از ارائه خدمات درمانی به‌ازای هر پرستار 25هزار تومان در ساعت سر باز زده و آنها را چپاول کند. اسم آن را هم طرح تحول سلامت می‌گذارد.

اذعان وقیحانه همین فرد درجای دیگری گویای همین امر است: «به کار‌گیری دانشجوی پرستاری به جای پرستار ماهر، کاملاً آگاهانه است. در این گزینه استفاده از دانشجوی پرستاری فقط ساعتی 5هزار تومان برای دولت هزینه دارد ضمن آن‌که الزامی هم به بیمه کردن دانشجو ندارد». (روزنامه حکومتی اعتماد 22خرداد 93) 

حال در کشاکش این ظلمی که به پرستاران روا داشتند، به جای تشکر، شاهد هتاکی به پرستاران شریف کشورمان هستیم. یک مورد آن را روزنامه‌های خود رژیم درج کردند: اخیراً برخی از پرستاران در بیمارستانهای مختلف از جمله بیمارستان قلب، شهدای تجریش و… در آذربایجان، یزد و کردستان مورد حمله و برخوردهای هتاکانه قرار می‌گیرند». (خبرگزاری حکومتی ایلنا ۱۳/۱۱/۹۳) 

در مورد جایگاه و رتبه حقوق پرستاران هم یک کارگزار حکومتی به‌نام هاشمی گفت: «حقوق پرسنل وزارت بهداشت رتبه سیزدهم را بین دستگاههای دولتی دارد». (تسنیم خبرگزاری نیروی تروریستی قدس رژیم 15/12/ 93) 

ماهها قبل، روزنامه حکومتی اعتماد از نامه پرستاران برای آخوندحسن روحانی خبر داد و نوشت: «تعداد امضاهای نامه سرگشاده به رئیس‌جمهوری درباره مشکلات پرستاران فقط ظرف سه روز به بیش از 15هزار رسید. (۲۲/۳/۹۳) 

به‌راستی حق این فرشته‌های نجات بیماران، که از ذره ذره وجودشان برای احیای بیماران مایه می‌گذارند این است؟ آنها که باید هر روز و هر ساعت مورد تکریم و ارج‌گذاری قرار بگیرند، حالا تحت چپاول این حاکمان قرار دارند. این قشر زحمتکش حتی با کمبود حقوق و سختی‌های اعمال شده در حقشان، هیچ‌گاه نگذاشتند بیماران چهره بدون لبخند آنها را ببینند. فقط خود پرستار می‌داند که پشت لبخندش چه دردهایی خوابیده.